Memoriam
‘Woorden schieten tekort’.
Het staat wel eens vermeld in de rouwkaarten of krantenadvertenties. Juist in een tijd waarbij het overlijden van jouw dierbare zóveel impact heeft op je leven, is het een situatie die maakt dat je stil bent en je gevoelens niet altijd kunt omschrijven. Daarbij is het voor nabestaanden een periode waarin veel op je afkomt.
Families neem ik altijd mee in het voorstellingsvermogen: luister en kijk vanuit de bezoeker. Wat zou je de mensen mee willen geven?
Een periode waarin veel op je afkomt
Wat ik merk bij familieleden/nabestaanden is, dat ze heel graag en heel veel willen vertellen. In de dagen na het overlijden zijn herinneringen de grootste troost, je kunt het samen doen én het zijn ook belangrijke stappen voorwaarts richting de dag van de uitvaart en de periode daarna. De beelden uit het verleden, de stoere, leuke of aangrijpende verhalen, ze zijn stuk voor stuk onderdeel van je eerste verwerking.
Zorgen uit handen
Op dat moment kan ik zorgen uit handen nemen door dankzij jullie verhalen te schrijven. Het komt voor dat ik meewerk aan het tekstontwerp van de rouwkaart, juist wanneer je niet de standaard woorden en zinnen wilt gebruiken maar je bericht heel persoonlijk en uniek wilt maken. Het memoriam, dat uiteindelijk wordt voorgelezen tijdens de uitvaart, zal dan evenzo bijzonder zijn.
Nabestaanden nemen mij tijdens het gesprek/de gesprekken vooraf mee in hun herinneringen en anekdotes, zodat de overledene voor mij een persoonlijkheid wordt die bij mij beelden tot leven gaat brengen. Families neem ik altijd mee in het voorstellingsvermogen: luister en kijk vanuit de bezoeker. Wat zou je de mensen mee willen geven?
‘Kijk in de keuken’
Een levensloop is dan vaak niet hetgeen interessant is. Wie de overledene heeft gekend, weet daar vaak zelf voldoende over. Het is juist mooi en fijn om datgene te vertellen, dat de overledene zo karakteriseerde. Dat stukje ‘kijk in de keuken’ dat niemand wist maar wel direct herkent.
Het levensverhaal vóór het overlijden
‘Laten we nog zoveel mogelijk herinneringen maken!’ Dát sprak ik af met mijn broer die zes jaar lang leefde met de ziekte met de grote K. Veel daarvan legden we vast op beeld en in teksten. Naast dat hij en z’n gezin, familie en vrienden nog enorm veel hebben genoten van ontelbare mooie dingen, waren al die beelden en verhalen onze eerste troost toen hij overleed.
Nu ga ik je niet vertellen, dat je jaar na jaar moet schrijven om alles vast te leggen, maar het geeft wel aan hoe je op een andere wijze kunt omgaan met een naderend overlijden
Een andere kijk op het leven
Mijn rol daarin kan zijn, om middels een of een aantal gesprekken een beeld te schetsen middels het vertellen van en luisteren naar verhalen. Desgewenst kunnen we daar middels fotografie ook beelden bij vastleggen.
Het is een andere kijk naar het leven van iemand die weet dat hij of zij niet alle tijd meer heeft. Daarbij is het ook een vorm van verwerking en acceptatie, voor de hoofdpersoon én de mensen om hem of haar heen. Het zal je niet verwonderen, dat er soms anekdotes naar boven komen die zelfs hilarisch zijn of waarbij anderen zeggen: dát wist ik helemaal niet!