Wie nieuwsgierig is naar Jos
Geboren in de prachtige hanzenstad én schrijversstad Deventer.
‘Jos redt zich wel’ was het credo van mijn ouders, al wisten ze absoluut niet hoe. Het beste jongetje van de klas maar ik maakte nooit huiswerk.
Frustraties bij de leerkrachten (ze willen immers alles weten), ik snapte er zelf geen bal van maar het was mijn leven, mijn ‘normaal’.
Mijn werkbare leven begon op m’n 12e
Ik schoffelde en harkte me iedere zaterdag suf bij de lokale horeca. Toen ik 15 was mocht ik als gediplomeerde slagwerklessen geven om op m’n 18e volleerd dirigent te zijn. Maar de zorg vond ik ook interessant, dus werkte ik ook als verpleegkundige, muziektherapeut en gedragsdeskundige.
‘Maar je kunt niet álles doen in je leven’ aldus mijn omgeving. Daar geloofde ik toen nog niet zo in. Dankzij Amerika ontwikkelde ik mijn verkoopskills, vervolgens deed ik opleiding en werk als pensioenadviseur, hypotheekspecialist en na nog een studie criminologie ondersteunde ik onder meer FIOD, financiële recherche en diverse hypotheekbanken bij onderzoek naar fraude, fraudeurs en begeleide gedupeerden in juridische processen.
Alles doen waar je hart ligt
Verstand komt met de jaren? Het is er al, het heeft tijd nodig om te rijpen en te ontwikkelen, door beleven en ervaren, opslaan en doorgaan. Mijn docent filosofie vroeg ooit hoe mijn ideale leven eruit zou zien. ‘Alles doen waar je hart ligt, niet omdat iets moet, maar omdat je niet anders wilt.’ Het was niet mijn levensmissie maar guess what? Precies! Dát dus.
Volgens mij is alles dat de mens kan bedenken uiteindelijk uitvoerbaar. Kijk om je heen en ga terug in de tijd. Als ze je 20 jaar geleden hadden verteld over het hier en nu, hoe had je dan gereageerd? Volgens mij is een vraag het resultaat van een antwoord en gaat aan ieder probleem een oplossing vooraf.
Februari 2012 overleed mijn levenspartner en allerbeste maatje, mijn inspirator en motivator en degene die altijd riep; ‘ga schrijven Jos! Jij hebt de wereld zóveel te vertellen!’ Heb mezelf beloofd een boek over ons leven te schrijven maar in de tussentijd is het makkelijker om voor, met of over anderen te schrijven.
Onuitputtelijk mooi!
Dus maak ik veel meters, iedere dag opnieuw en het heeft me nog geen moment verveeld. Dagelijks verwonder ik mij over wat het geschreven woord met mensen doet, ongeacht de toon van de muziek. Veel noten, nog veel meer letters en ontelbaar veel woorden. Onuitputtelijk mooi!
Heb ik je geraakt met mijn woorden? Nieuwsgierig gemaakt? Een goed gevoel gegeven? Je aangezet tot nadenken? Een frons, een glimlach, wellicht zelfs woorden van herkenning? Mooi hè? En dan hebben we nog niet eens kennis gemaakt met elkaar!
